معنی کرایه کشی - جستجوی لغت در جدول جو

کرایه کشی

لغت نامه دهخدا

کرایه نشین

مستاجر، آنکه خانه، دکان یا چیز دیگر را اجاره کند، اجاره کننده، اجاره دار، اجاره نشین

فرهنگ فارسی عمید

کرایه کش

(پَ / پِ نَ / نِ گُ)

مکاری. (یادداشت مؤلف). کراکش. چارواداری که پیشۀ وی به کرایه دادن ستور است. (ناظم الاطباء). رجوع به کراکش و مکاری شود

لغت نامه دهخدا

راویه کشی

(یَ / یِ کَ / کِ)

عمل راویه کش. بردن مشک و خیک آب. حمل راویه که مشک و ظرف آب باشد از چرم. رجوع به راویه شود

لغت نامه دهخدا

کرایه نشین

(پَ یُ / یَ بَ)

اجاره نشین. (یادداشت مؤلف). آنکه در خانه و جایی که کرایه کرده است اقامت کند. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

کناره کشی

(کَ / کِ رَ / رِ کَ / کِ)

عزلت گزیدن از کار. (ناظم الاطباء). کناره گیری. کناره گرفتن

لغت نامه دهخدا

کواره کشی

(کَ رَ / رِ کَ / کِ)

عمل کشیدن کواره. حمل میوه و غیره. (فرهنگ فارسی معین) :
تو در پای پیلان بدی خاشه روب
کواره کشی پیشه با رنج و کوب.
؟ (از لغت فرس اسدی ذیل کوب).
و رجوع به کواره شود

لغت نامه دهخدا

کرایه ای

(کِ یَ/ یِ)

اجاره ای. بمزد. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

کرجی کشی

(کَ رَ کَ / کِ)

عمل کرجی کش. کشیدن کرجی کش کرجی را بر خلاف جریان آب. (یادداشت مؤلف). رجوع به کرجی کش و کرجی شود

لغت نامه دهخدا